Het is crisis, ook voor studenten. Niet alleen wordt studeren steeds duurder, ook een bijbaantje is niet meer zo eenvoudig te krijgen. Lenen is geen aantrekkelijk alternatief voor UvA-studente en prostituee Anna (23). ‘’Ik heb geen zin om met torenhoge schulden af te studeren. Ik sta achter het raam om mijn studie te kunnen betalen.’’
Anna, een 23-jarige studente Bedrijfskunde, koos voor een ongewoon bijbaantje: ze werd prostituee. ‘’Op het moment dat ik me dat besefte, schrok ik enorm. Ik ben ook niet van de ene op de andere dag achter de ramen gaan staan. Dat had ik nooit gedurfd. Er zijn wel meiden die dat doen, maar meestal zijn dat fulltime sekswerkers. Ik doe dit werk om mijn studie te kunnen betalen.’’
Hoe ze precies de prostitutie in is gerold, weet de blonde Anna nog goed. ‘’Ik begon aanvankelijk te werken als dinner date. Je stond in een soort online catalogus, mannen konden op basis van je foto en een klein verhaaltje over jezelf een meisje uitkiezen. Niet alleen mannen, trouwens. Ik ben ook een paar keer met oudere, eenzame dames op pad geweest.’’ Haar groene ogen twinkelen. ‘’Heerlijk: je wordt lekker mee uit eten genomen, soms zelfs op een zakenreisje, en alles wordt voor je betaald. Het enige dat van jou verwacht wordt, is dat je gezellig bent. En lekker kletsen, dat kan ik wel’’, lacht ze.
‘’Meestal waren het mannen die voor zaken kort in Amsterdam verbleven. Hun vrouw zat thuis, maar ze wilden wel een representatieve date voor – bijvoorbeeld – hun advocatendiner. Voor zo’n avondje kreeg ik al gauw driehonderd euro.’’ Een flinke som geld dus, zeker voor een studente. ‘’Het probleem was echter dat de aanvragen enorm infrequent waren. Soms was ik twee avonden achter elkaar geboekt, dan weer een maand niet.’’
Daarom besloot Anna een stapje verder te gaan. Ze schreef zich in bij een escortbureau. ‘’Aanvankelijk had ik zoiets van: ik verkoop mezelf toch al. Die mannen zien er vaak goed uit, en ach, ik sluit mezelf mentaal af voor de seks op het moment dat puntje bij paaltje komt.’’ De werkelijkheid pakte echter anders uit. ‘’De eerste keer ben ik huilend weggelopen en heb ik mijn escortbureau gebeld om ze te vragen het geld terug te storten op de rekening van de klant. Ik voelde me vreselijk: was ik nu een hoer?’’
De omslag kwam toen ze via Stichting Geisha, de stichting voor sekswerkers in Nederland, bij een praatgroep terechtkwam. ‘’Gewoon één avondje, hoor, ik zit niet in therapie of zo. Het was heel fijn om naar al die sterke vrouwen te luisteren. Er zijn zo veel prostituees die het écht voor zichzelf doen, dat heeft niks met disrespect of vernedering te maken. Ik raakte onder de indruk van hun verhalen. Ook voelde ik me gesteund; ik kon eindelijk over mijn werk praten. Vrienden en familie vertel ik niets, zij zouden het niet begrijpen.’’
En, eerlijk is eerlijk: Anna raakte ook onder de indruk van de bedragen die de vrouwen van Stichting Geisha noemden. ‘’Als escortgirl verdien je misschien veel meer per uur, maar vergeet niet: je moet enorm veel afdragen aan de belasting. En dan heb ik het nog niet eens over de percentages die naar je bureau gaan. Je houdt nog niet de helft van je uurtarief over. Het geld heeft misschien de doorslag gegeven, maar ik had nooit achter het raam gestaan zonder de vrouwen die ik toen ontmoet heb. Van hen kreeg ik de tip een eigen raam te huren. Je kunt je eigen werktijden bepalen, weren wie je wilt en je hoeft niets weg te geven aan een pooier.’’
‘’Natuurlijk was het niet zo dat ik na die bijeenkomst meteen in lingerie mannen stond te wenken. Ik was enorm onwennig en ik bleef heel lang zenuwachtig. Het verbaasde me dat mannen dat nooit vervelend leken te vinden. Ze vonden het eerder schattig, geloof ik. Ik was ook altijd heel eerlijk: dat ik het werk nog maar kort deed, dat ik bepaalde dingen – anale seks of zonder condoom, bijvoorbeeld – echt nooit zou doen. Cliché, maar belangrijk: geef je eigen grenzen aan.’’
Inmiddels is Anna bijna anderhalf jaar werkzaam als prostituee. ‘’Ik blijf ermee doorgaan tot ik afgestudeerd ben. Over een half jaar hoop ik mijn master Bedrijfskunde afgerond te hebben. Met het geld dat ik gespaard heb, hoop ik zelfstandig een bedrijfje te beginnen in marketingadviezen.’’ Anna lacht. ‘’Ik weet heel goed hoe ik iets moet verkopen.’’
Om privacyredenen is de naam van Anna gefingeerd. Deze is bekend bij de redactie.