“Je kan beter vanmiddag terugkomen, dan zijn de bejaarden wakker”

Het busje van de Gelderlandpleinlijn (bron: Fabian de Bont)
Het busje van de Gelderlandpleinlijn (bron: Fabian de Bont)

Het GVB schrapte vorig jaar bushaltes in Buitenveldert omdat er te weinig mensen in- en uitstapten. Buurtbewoners reageerden verontwaardigd: hoe moeten de oudjes nu de relatief vergrijsde wijk uitkomen? Kroonenberg Groep, de eigenaar van winkelcentrum Groot Gelderlandplein, schoot te hulp en schafte twee busjes aan. Helemaal gratis voor de passagiers. ’De Gelderlandpleinlijn’ rijdt nu dik een maand. NAP nieuws stapte in en reed mee.

BUITENVELDERT De buschauffeur staart voor zich uit. Hij tuurt door de laaghangende mist – koplampen flitsen voorbij. Zijn blik dwaalt af naar rechts. Hij schrikt – een gestalte staat voor de deur. Haastig zoekt hij het knopje van de schuifdeur.

De verslaggever treedt busje 463 binnen – dertien zitplaatsen om uit te kiezen. Aan de wand van het busje glimlacht een fotomodel met drankje (‘kom borrelen op het Gelderlandplein’). De chauffeur kijkt op zijn dienstregeling. Tijd voor een ronde door Buitenveldert, langs de oude haltes van het GVB. Ongeveer een kwartier, dan is hij weer terug.

De bus vertrekt. De kachel brandt en de radio staat hard. De chauffeur fluit mee met Paolo Nutini (‘Hey, I put some new shoes on and everybody’s smiling, it’s so inviting’). Bij de eerste halte staan acht mensen zichzelf warm te wrijven. De chauffeur tuurt met dichtgeknepen ogen door de op de ruiten geplakte reclame op de zijkant van de bus – een hamburger etende vrouw – maar niemand maakt aanstalten. Ze wachten op een andere bus.

We gaan dieper Buitenveldert in. Op straat is het druk, mensen krabben hun autoruiten ijsvrij. Halverwege de route stopt de chauffeur een paar minuten. Geen spoor van de oudjes, de deur blijft dicht.

Vijftien minuten later verandert de chauffeur van route. 463 is nu 461. De chauffeur zet koers richting de Zuidas. De bus schuift aan in de ochtendspits. Op de radio worden honderden kilometers file doorgegeven, het treinverkeer rond Den Bosch ligt plat. Links haalt een volgepakte metro de chauffeur in. Sardientjes in blik.

In de bus is één plek bezet.

De hoek om. De bus rijdt tussen de torens van het Nederlandse bankwezen. Op straat stropdassen, gelakte schoenen en zwarte aktetassen. Dan terug naar het Gelderlandplein. Een kort ritje. De chauffeur draait zich om in z’n stoel. In plat Amsterdams: “Je kan beter vanmiddag terugkomen, dan zijn de bejaarden wakker.”

Zo rond lunchtijd stapt de verslaggever weer in. Nu rijden twee busjes. Op en neer, 463 wordt 461, ronde na ronde – elke tien minuten vertrekt er eentje.

De dienstdoende chauffeur is enthousiast. Voor hem zijn het geen rondjes om de kerk. Hij leeft voor het project, probeert de mensen zich thuis te laten voelen. Zet de kachel wat hoger, maakt een praatje met de mensen. Uiteindelijk is het een stukje maatschappelijke betrokkenheid, vindt hij. De ouderen in Buitenveldert willen ook wel eens de deur uit.

“Kijk”, zegt hij als bij het Gustav Mahlerplein niemand instapt. “We zijn pas een maand bezig, het is nog relatief onbekend. De buslijn moet nog op gang komen. Pas over zes maanden of zo, dan kun je iets zeggen. Maar de reacties die ik nu krijg, zijn heel positief.”

Dat vindt ook Olaf Nieuwenhuis, werkzaam bij Kroonenberg Groep, de eigenaar van het winkelcentrum. De Gelderlandpleinlijn wordt volgens hem veel gebruikt – vooral door de oudjes in Buitenveldert. Vanaf eind januari gaan ze passagiers tellen. Geld is geen issue, het busje blijft in ieder geval drie jaar rijden. “Het is een succes en we gaan ervan uit dat het alleen maar succesvoller wordt.”

Bij het Gelderlandplein stapt een vrouw met buggy en twee kinderen in. Ze groet de chauffeur, een bekende. Ze is blij met het lijntje. “Het is ideaal, ik pas op mijn kleinkinderen, zo kunnen we snel even lunch halen zonder ver te hoeven lopen.”

Vijf uur later begint het te schemeren. Het is druk op het Gelderlandplein. Bij de bushalte staan drie rollators. Dames op leeftijd staren naar de informatieborden en dienstregeling. Ze hebben het koud en staan al vijftien minuten te wachten.

Dan, in de verte: 463. Een hamburger etende vrouw.

Een glimlach verschijnt. Redding is nabij.