In iedere editie van NAP schrijft een van onze redacteuren een column over Amsterdam naar aanleiding van een tijdstip. Vandaag slaat de klok… 16:00.
In het weekend voelde ik het weer. Ik was bij mijn ouders op bezoek en realiseerde me dat de laatste editie van NAP Nieuws eraan zit te komen. Het wegvallen van de deadlines in combinatie met mijn vader die vanwege zijn traditionele winterdip zijn agenda voor de komende vijf jaar volplant met reizen, ontdooide mijn drang om naar het buitenland te gaan. Precies uitleggen waarom is moeilijk. Misschien doen de problemen met het openbaar vervoer door het weer denken aan landen waar ik geweest ben, waar de dienstregeling nog veel slechter is.
Het is een prettig geworden ritme bij NAP, waarbij op woensdag en vrijdag nieuws wordt verwacht. Sinds begin januari hebben de redacties Mooi, Leven en Stad zich op Amsterdam gestort. Deze tiende editie is op een bepaalde manier al het laatste: nummer elf wordt een themanummer, ‘Oud Amsterdam’. Helaas wordt het nieuws nu door twee kwesties gedomineerd, iets met Ajax en Cruijff en iets met ijs. Van Gaal is door het ijs gezakt, laten we het daar op houden. Met kriebels in mijn benen, die nog enigszins onderkoeld zijn, dwaalt mijn internetbrowser van Amsterdam naar wereldnieuws en bij de sfeeromschrijvingen en foto-essays droom ik weg.
Protesten in Moskou, oorlog in het Midden-Oosten, een smerige voorverkiezingscampagne in de Verenigde Staten: zoveel om over te schrijven, zo veel plekken om te bezoeken, zo weinig tijd.
De drang om te reizen heerst in obsessieve vorm onder de mannelijke kant van mijn familie. Mijn opa groeide op in Nederlands-Indië omdat zijn vader daar als marinier gestationeerd was. Sinds hij als tiener naar Nederland kwam heeft hij de vrijheid die hij daar voelde altijd gemist. Hij reisde, misschien daarom, met zijn vrouw en kinderen Europa rond. Mijn vader wilde vervolgens met mijn moeder de hele wereld over, en ik was de gelukkige die mee mocht.
Maar mijn dagdroom over landen die ik heb bezocht en wil bezoeken, begint te haperen. De winter die ik drie jaar geleden voor mijn studie doorbracht in Italië is de koudste winter uit mijn herinnering. Omdat huizen in Bologna vaak met enkel glas zijn uitgerust en slechte geïsoleerd zijn, is het bijna onmogelijk om aan kou te ontsnappen. En het wordt daar koud. Dit jaar is er al een dik pak sneeuw gevallen en de lage temperaturen zorgen voor problemen met de gasleidingen. Ook daar ontkomen ze niet aan ijsperikelen.
In Moskou zal het wel niet veel beter zijn. En hoewel de politieke kwestie in Rusland veel interessanter en belangrijker is dan het eindeloze gezever bij Ajax, komt het in feite op hetzelfde neer: een schrijnende combinatie van ego’s, geld en bureaucratie die zich maar voort laat slepen.
De clash in de Verenigde Staten tussen Mitt Romney en Newt Gingrich in de Republikeinse kandidaatsverkiezingen laat zich gemakkelijk daarbij plaatsen. Normaal gesproken wordt er weinig aandacht aan de voorverkiezingen besteed, maar deze race om het presidentkandidaatschap is dusdanig smerig dat die breed wordt uitgemeten in het nieuws.
Zelfs het nieuws uit het Midden-Oosten werd even gedomineerd door het voetbal. Bij grimmige rellen in Egypte tussen voetbalclubs Al Masry en Al Ahly vielen enkele tientallen doden en honderden gewonden.
Overal is hetzelfde patroon te vinden. Het nieuws in Amsterdam is een spiegel voor de rest van de wereld, of ligt in het verlengde ervan. Deze overweging brengt even de rust bij mij terug. Het doet me anders kijken naar NAP Nieuws. De deadline van deze voorlaatste editie staat op vier uur ‘s middags, als het acht uur ’s ochtends is in Colorado en zeven uur ’s avonds in Moskou. Eindelijk heb ik dan tijd om te gaan schaatsen. Maar het begint te dooien.