Martha McDevitt-Pugh (57), vice-voorzitter van de Democrats Abroad Nederland (“meer dan duizend leden”)
“Ik ben in 2000 om politieke redenen naar Nederland gekomen. In die tijd was Bush nog president, dat waren zware jaren. Ik wilde trouwen met mijn huidige vrouw, maar het homohuwelijk was toen nog verboden. Omdat mijn vrouw uit Australië komt kon ik haar zelfs niet als mijn partner naar de VS laten komen. Dus zijn we naar Nederland verhuisd om hier te trouwen. Ik ben lang niet de enige die vanwege die reden vanuit de VS naar Nederland is verhuist. Er is zelfs een speciale organisatie voor uit Amerika vertrokken homoseksuelen, Love Exiles.
Vanaf 2002 ging ik mij vanuit Amsterdam inzetten voor de erkenning van het homohuwelijk door de VS. Zo raakte ik betrokken bij de Democrats Abroad. Ik werd mij ervan bewust dat elke stem een verschil kon maken. Ook die van Amerikanen buiten Europa. Daarom wil ik Amerikanen uit Amsterdam bewegen om te stemmen. Onder de regering van Obama is gebleken dat het helpt. Het homohuwelijk is nu erkend en ik zou samen met mijn vrouw weer in Amerika kunnen gaan wonen. Niet dat we dat nu willen, daarvoor zijn we te erg gehecht geraakt aan Nederland. Maar dat het kan, dat is belangrijk.
Nederland staat in Amerika bekend om democratische waarden als vrijheid en tolerantie. Wat dat betreft lijkt het wel een beetje op San Francisco, de stad waar ik vandaan kom. Daar winnen traditioneel gezien ook altijd de democraten. De republikeinen hebben minder op met tolerantie, zeker de huidige kandidaten. Nederland past gewoon beter bij de democratisch visie. Zoiets als Obamacare was hier al jaren.”
Renee Nielsen (45), voorzitter van de Republicans Abroad Nederland (“ongeveer zestig leden”)
“Dat Bernie Sanders het zo goed doet is voor mij geen verrassing. Amsterdam staat bekend als de wiet-hoofdstad van de wereld. Door dat stereotype gaan er toch meer linkse Amerikanen heen. Het is ook niet zo gek dat Rand Paul de enige republikein is waarop gestemd is. Hij is voor legalisatie van drugs, als een van de weinige republikeinen.
Nederland heeft een totaal ander politiek klimaat. Dat maakt dat het soms wel moeilijk is om hier republikein te zijn. Ik ben beledigd, nageschreeuwd en zelfs bedreigd vanwege mijn politieke opvatting. Terwijl ik toch geen extreemrechtse fascist ben. Ik wil gewoon minder staatsbemoeienis. De meeste mensen die klagen weten niets over de Amerikaanse politiek. Bemoei je er dan ook niet mee. Ik ben het ook niet met alles in Nederland eens. Jullie overheid verplicht haar burgers om zich bij een privaat bedrijf te verzekeren voor zorg. Dat vind ik een verbastering van mijn rechten. Maar als gast bemoei ik mij niet met jullie politiek. Het is aan de stemmers hier om daarover te beslissen.
De afkeer van republikeinen is overigens niet iets Nederlands, ik merk het overal buiten de VS. Vanwege het werk van mijn man heb ik in Panama, Letland en India gewoond. Op al die plekken was ik actief bij de Republicans Abroad en op al die plekken zetten media onze kandidaten weg als domme cowboys. In India werd ik een keer uitgenodigd voor een televisie-interview, waarin ze de republikeinen vervolgens racisten noemden. Gelukkig ben ik eraan gewend en soms is de ongegronde kritiek ook wel vermakelijk.”