VoorUit is een van de vrijwilligersprojecten in Amsterdam die die zich richten op taalontwikkeling en integratie van anderstaligen. Bij VoorUit doen studenten minimaal tien uur in de week maatschappelijk werk in een wijk in West, Nieuw-West of Noord. Eén van de werkzaamheden is het regelmatig afspreken met een vast gezin in de wijk.
Vader Hasan en moeder Asli, beiden geboren in Turkije, wonen al twintig jaar in Nederland. Hun drie kinderen, Nisanur (13), Elanur (11) en Ali (3) zijn in Amsterdam geboren. Het gezin woont in Amsterdam-Slotervaart, een wijk waar VoorUit actief is. Het is het contactgezin van student Alec Geurts (20).
Alec komt al tweeënhalf jaar bij het gezin over de vloer. Hij leerde middelste dochter Elanur kennen in het buurthuis toen hij bij VoorUit begon, en zo kwam hij met de familie in contact. De familie had eerder al een andere student die langskwam, maar zij verhuisde naar Eindhoven en Alec nam haar plek over.
De bedoeling van de contactgezinnen is volgens de organisatie niet zozeer het verlenen van hulp aan de gezinnen, maar uitwisseling van elkaars leefwerelden. Dat doen Alec en het gezin. Ze leren elkaar veel over de Turkse en de Nederlandse politiek. Ze kennen elkaars keuken en families. Alec is met zijn vader naar Turkije afgereisd om het gezin tijdens een vakantie op te zoeken en hun familie en moskee te leren kennen.
Alec woont bij het gezin om de hoek en komt gemiddeld één keer in de week langs, maar dat kan ook vaker zijn. Wat ze dan doen? Van alles. Alec helpt bij het versturen van een mailtje naar school, bij het vertalen van de gebruiksaanwijzing van de nieuwe playstation en bij het aanvragen van een Stadspas. Hij speelt spelletjes met de kinderen, leest een boek met ze of praat met Elanur over haar huiswerk. Toen Nisanur naar de middelbare school ging, ging ze met haar ouders naar een open dag en daarna nog een keer samen met Alec.
Vader Hasan leerde zichzelf Nederlands, uit nieuwsgierigheid. Asli niet. Ze volgde een aantal taallessen via VoorUit, maar omdat haar jongste niet mee kon naar de lessen stopte ze. Vorig jaar volgde ze een taalcursus op de school van Elanur. Daar kon ze Ali mee naar toe nemen. Nu spreekt ze een beetje Nederlands. Beide ouders hebben nauwelijks een opleiding gehad.
Lees hier het artikel ‘Nederlands leren en integreren met een vrijwilliger’.
De elfjarige Elanur zegt zelf ook wel eens moeite te hebben met Nederlands spreken. Op school moet ze Nederlands praten, maar thuis wordt er Turks gesproken. Daarom moedigt ze haar ouders aan meer Nederlands te praten en helpt ze haar moeder daar soms mee. Haar ouders moedigen Elanur aan om zelf veel dingen op te zoeken op internet als ze iets niet snapt, of om het aan Alec te vragen.
Elanur doet ook actief mee aan andere activiteiten van het project. De knutselclub is haar favoriet. Iets maken van klei of papier. Ook het bezoek aan het Rijksmuseum maakte indruk, het was haar eerste museumbezoek. En bij de meidenclub film kijken of nagels lakken, dat doet ze ook graag.
Hasan werkte ruim twintig jaar als schoonmaker, maar is nu gestopt omdat hij arbeidsongeschikt is verklaard. Asli werkte eerder niet of tijdelijk, omdat er geen oppas was voor de kinderen. Binnenkort begint ze met werken in de thuiszorg. Ali gaat nu naar de voorschool, dus daar is nu tijd voor. Daar is ze blij mee. Een nadeel heeft het wel: nu kan ze niet meer verder met de taalcursus.
Vader Hasan is dolenthousiast over VoorUit en over Alec. Door hem is zo veel mogelijk geworden, zegt hij. Als er iets is, bellen ze hem. Maar hij komt ook gewoon voor de gezelligheid. Alec voelt als familie voor hem. Of dat alsjeblieft in het artikel komt te staan. Ook Alec ziet dit gezin als zijn tweede familie, zijn Amsterdamse gezin noemt hij het. Hij is heel blij dat hij zoveel persoonlijke aandacht kan geven aan zijn contactgezin. Het nadeel daarvan is dat je niet heel veel gezinnen zo kunt bereiken.
Over een half jaar is hij afgestudeerd en stopt hij met het project. Waarschijnlijk blijven ze wel contact houden. Want familie, daar breek je niet zomaar mee.