Amsterdam Rauw: Een verloren avond op de Wallen

moulin-rougeAmsterdam Rauw: een serie over wakker Amsterdam. Op zoek naar eigenzinnigheid waar de betutteling geen grip op krijgt. Vandaag slentert Rauw over de Wallen.

AMSTERDAM – 17 febr. Op een verloren maandagavond loop ik achter een groepje Britten over de Oudezijds Achterburgwal. Zes stuks, jonger dan twintig. Pukkelige slungels in beschonken toestand. Ze dragen mutsen met Amsterdam er op. Het duurt even voordat ik doorheb dat ze een taal spreken die ik zou moeten verstaan. Voor ze het weten zijn ze het smalle gebied van de Amsterdamse Wallen alweer uitgelopen. Abrupt staat de voorste stil. Als in een goedkope slapstick botsen de andere jongens tegen hem op. ‘We go back, pals.’ Met z’n zessen drommen ze zich voor een raam, de vrouw erachter zet het op een kier. De toeristen zijn schaars vanavond. ‘She shouldn’t be too expensieve, right?’ zegt de leider. Gelach. Snel sluit het deurtje weer. Duwend en struikelend loopt het groepje verder.

Ik volg de jongens, langs smsende, nagelvijlende en gapende vrouwen, een kroeg in. Old Sailor. In het bruincafé hangen oude zeemanspullen aan de muren. Tussen landkaarten, een scheepsstuur, twee opgezette schildpadden en visnetten zijn zeemansspreuken opgetekend. De gokkast in de hoek is constant bezet. De gedraaide dancemuziek vloekt met het interieur. Ik vind een plekje tussen de gokkast en de toiletten. Foute keuze. Iedere keer dat de deur van de toiletten opengaat, waait er een doordringende walm van urine en schoonmaakmiddel voorbij. Ik heb het gevoel dat mannen naar me kijken. Een ijdele gedachte: wanneer ik hun blikken volg, kom ik uit bij een groot plasmascherm boven mij. Er wordt een cricketwedstrijd vertoond van twee maanden geleden.

Nippend van mijn biertje kijk ik naar buiten. Nonchalant? Stoer? Ik probeer mezelf een houding te geven. Aan de overkant van de gracht staan twee hoogblonde dames in vlammend rode lingerie. Er lopen nauwelijks potentiële klanten langs. Het is nog vroeg, tien uur, maar het verleidelijk kijken naar voorbijgangers hebben ze allang opgegeven. De dames zijn druk in gesprek en lopen voortdurend van de ene kamer naar de andere. Vanaf mijn plaats in de kroeg lijkt het een poppenkast.

Old Sailor kent haar publiek. Er worden grote pullen bier geschonken. Heineken, en voor de Britten die heimwee hebben staat een kratje Becks achter de bar. In een grote vitrinekast hangt de merchandise: T-shirts en petten met Popeye en de naam van de kroeg erop. Ook Frank de Boer is niet te preuts om zijn naam aan de kroeg op de wallen te verbinden. Een oud, stoffig voetbalshirt hangt ingelijst naast de toiletten. Een vrouw grijpt ernaar, in haar val richting wc. Mis. Ze ligt met de knietjes op de grond, krabbelt op en kijkt zoekend naar wat haar val veroorzaakt moet hebben. Op de vlakke vloer is niets te vinden. Stiletto’s en alcohol gaan niet samen.

Mijn biertje is op en ik stap de kroeg uit, de regen in. Het meisje tegenover mij draagt een vrolijk groene bikini. Ik herken ‘m. Dezelfde bikini kocht ik twee zomers geleden ook. Nauwelijks aangehad, zat niet lekker. Met dat feestelijk rode licht weet het meisje de bikini een stuk sexier te dragen dan ik.

‘Ik zag je al aan komen lopen, verzopen katje.’ De uitsmijter van de Moulin Rouge is jong en fors. Zijn kale schedel weerkaatst het rode en gele licht van de club. Hij draagt een mooi pak met wollen overjas. ‘Wat doe je hier? Kom je van je werk? Studie?’ Studie kies ik snel. Dat lijkt me de veiligste optie, gezien de onderzoekende blikken van de langslopende mannen. Terwijl de verleiding toch echt achter het glas te vinden is en niet hier, in de stromende regen. ‘Ik zie er toch niet uit alsof ik hier thuis hoor?’, schiet het door me heen en schaam me direct voor die gedachte.

Een patrouillerende politiewagen passeert ons langzaam. Ik stap dichterbij de uitsmijter. Onder zijn grote, zwarte paraplu is het droog. Dat bevalt. Het is rustig binnen, vertelt hij zonder dat ik er naar hoef te vragen. ‘De pond staat slecht. Zo ook de dollar. De hoge vliegtax van Schiphol werkt bepaald niet mee. En de PvdA pest ons weg.’ Op een goede avond draait Moulin Rouge een showtje voor honderd man, nu zit er bijna niemand. Live couples sex, banana show, vibrator show en candle show. Een speciaal prijsje kan geregeld worden. Het riedeltje komt er vloeiend uit.

We kijken zwijgend voor ons. Zeven zwanen zwemmen rustig voorbij in de gracht. Ze geven de roodverlichte setting een surrealistisch tintje. Ik zucht. De uitsmijter is nog romantisch ook. Type teddybeer. Ik ben benieuwd of hij ook wel eens gromt.