Op zaterdag 20 januari om 17:00 verzamelden ongeveer 150 Palestijnen en Israëliërs zich voor een gezamenlijke wake voor de Stopera in Amsterdam. Zij roepen op tot een onmiddellijk staakt-het-vuren. Dit doen ze zonder vlaggen.
Omgeven door lichtjes, de Stopera, en ongeveer 150 Palestijnse en Joodse mensen, spreekt Lilit Zeltsburg, namens de Joodse organisatie Oy Vey. ‘Onze rouw is diep genoeg om de complexiteit te bevatten die achter dit conflict zit’, zegt Zeltsburg. ‘Wrok kiezen kan makkelijk zijn. Maar we kunnen hierdoor onze medemenselijkheid uit het oog verliezen,’ legt ze uit. ‘Laten we de zware jas die empathie is, goed dichtritsen om ons te beschermen tegen de winter die op 7 oktober na de aanslagen begon.’
Op zaterdag 20 januari om 17.00 verzamelden Palestijnen en Israëliërs zich voor een gezamenlijke wake voor de Stopera in Amsterdam. Zij roepen op tot een onmiddellijk staakt-het-vuren, een einde aan het massale geweld tegen Palestijnse burgers en wederzijdse empathie. Dit doen ze zonder vlaggen. ‘Op dit moment verdelen de vlaggen ons vaak meer dan ze ons binden. Ze staan voor de regeringen en leiders die falen.’
Zohar Ianovici is samen met vele anderen, een van de organisatoren van de wake. Ivanovici is een econoom gespecialiseerd in ontwikkelingseconomie. ‘Tot de aanslagen in mei 2021 was ik niet direct betrokken bij deze kwestie, maar ik begon plots op te merken dat veel mensen zich niet bewust waren van het onderliggende probleem.’
Hij observeerde hoe Joodse organisaties anderen onterecht beschuldigden van antisemitisme, wat zijn betrokkenheid vergrootte. ‘Ik werd actiever tijdens de staakt-het-vurenbeweging en zocht contact met andere Israëliërs die zich bezighielden met deze kwestie.’
De econoom werd onderdeel van de Gate48-beweging, die zowel Palestijnen als Israëliërs omvat. ‘Toen het conflict escaleerde, voelden we de noodzaak om een bijeenkomst te organiseren, waarbij ik een brief ondertekende met anderen in het Parool.’
Geïnspireerd door andere Israëlische groepen die ook geen vlaggen gebruiken, erkent Ianovici dat ze meer verdeeldheid zaaien dan eenheid brengen. ‘Er is een gebrek aan steun voor beide regeringen, en de vlaggen symboliseren inmiddels voor sommigen genocide en ontheemding, terwijl het voor anderen staat voor de aanvallen van Hamas.’
Opgroeien in Israël
Aviva en Ber zijn twee Israeli’s die elkaar zojuist hebben ontmoet. Ze zijn allebei in Israël opgegroeid en wonen sinds ruim een jaar in Nederland. ‘Ik ben opgegroeid in een ultra-orthodoxe gemeenschap. Mijn hart brak naarmate ik meer leerde over het conflict’, antwoordt Aviva. ‘Voor mij geldt hetzelfde’, voegt Ber toe. ‘Alleen ben ik seculier opgegroeid.’
Ze hebben gele hesjes aan en proberen vandaag een gevoel van veiligheid te creëren. ‘Ik zocht zelf een groep mensen die mijn frustratie deelde. Vandaag gaat enkel over rouwen. Het maakt niet uit waar je vandaan komt. Wat we delen is pure pijn, iedereen hier is iets verloren. Wij beleven de oorlog waar anderen over praten.’
‘Daarom is het ook goed dat er geen vlaggen zijn en iedereen zwart draagt’, legt ze uit. ‘Pijn heeft geen symbolen of borden nodig. Dit conflict gaat fundamenteel over angst. Als mensen bang zijn, grijpen ze naar radicale standpunten. Maar mensen moeten juist niet bang zijn over de complexiteit van dit conflict te praten’, zegt ze. ‘We moeten elkaar zien als mensen, en elkaars pijn delen. Zoals vandaag.’
Controverse
Ianovici was voor aanvang van de wake ongerust dat er mensen zouden zijn die controverse wilden creëren.’ Dat gebeurde niet. ‘Logisch’ denkt hij achteraf. ‘Als iemand onze boodschappen ziet en waar we op aandringen, brengen ze alleen maar schade toe aan datgene waar ze zelf voor staan. Als iemand mensenlevens wil beschermen, is er geen reden om een wake zoals die van vandaag te verstoren.’
